Ik kan niet ontkennen dat ik zelf ook enigszins verbaasd was dat ik op 9 juni 2021 op het Smakkelaarsveld tegenover burgemeester Sharon Dijksma stond. In maart had ik gehoord dat ik Fietsburgemeester zou worden, maar door een operatie in mijn kruisband werd ik pas in juni geïnstalleerd. Ik kon pas net weer fietsen, toen ik de ambtsketen – die toen nog houtje-touwtje aan elkaar hing – omgehangen kreeg. Toen was ik ineens fietsburgemeester van de fietsstad van de wereld; een hele verantwoordelijkheid. Hoe was ik hier terecht gekomen? En wat ging ik nu doen?

Nadat ik mijn studies filosofie, geschiedenis en internationale betrekkingen had afgerond, wilde ik nog niet direct het werkende leven instappen. Ik gaf al een paar jaar fietsles bij SportUtrecht en kreeg een aanbod om bij het team fietsstimulering aan de slag te gaan. Dat leek me wel wat. Daar kreeg ik steeds meer projecten onder mijn hoede en specialiseerde me in fietsstimulering onder kwetsbare doelgroepen. Zo ging ik fietslessen coördineren op het speciaal onderwijs en werd ik Doortrappencoördinator om senioren zolang mogelijk op de fiets te houden. Ik geniet ervan dat ik met mijn werkzaamheden invloed heb op het leven van Utrechters, dat ik de blije gezichten zie!

Tijdens mijn werkzaamheden merkte ik dat er nog een hele wereld te winnen viel voor deze doelgroepen. Utrecht is een prachtige fietsstad, met uitgebreide fietsinfrastructuur en een levendige fietsgemeenschap. Maar in ons stadsie kunnen inwoners voor wie de fiets niet vanzelfsprekend is nog wel een zetje in de rug gebruiken. Juist voor hen zou de fiets zo’n positieve impact kunnen hebben. Toen Laurens Hitman (jullie welbekend) mij wees op de vacature voor fietsburgemeester bij BYCS werd ik direct enthousiast. Dit was een kans voor mij om op me op grotere schaal in te zetten voor de kwetsbare (niet-)fietsers!

Dus ik schreef een werkplan waarin ik uiteenzette dat ik me sterk wil maken voor nieuwe Utrechters, inwoners met een fysieke of mentale beperking en senioren. Allemaal doelgroepen die drempels ervaren om op de fiets te springen en daardoor niet kunnen profiteren van de voordelen van de fiets. Ik zocht mensen die me wilde aanbevelen en die vond ik! Esther van Garderen (directeur van de Fietsersbond), Martijn Tusveld (profwielrenner bij Team DSM) en Laurens (programmamanager van Team Fietsstimulering) waren bereid mij aan te bevelen. En toen op een avond in maart, waarop ik nog verdwaasd van de verdoving van mijn kruisbandoperatie thuis kwam, had ik een mailtje van BYCS: Gefeliciteerd, je bent de eerste fietsburgemeester van Utrecht. 

Na mijn inauguratie ging het meteen los. Fietsstad Utrecht maakte ook in dit opzicht haar naam waar. Ik hoefde niet veel mensen proactief te benaderen. Ik werd gevraagd voor interviews, fietstochten en kennismakingskoffies. Ik was al actief in de fietsstimulering, maar was nog niet ingewijd in de levendige fiets community. Dat veranderde toen ik mezelf tijden de UBC-bijeenkomst in de Prodentfabriek in Amersfoort mocht voorstellen. In kwam terecht in een warm bad.

Ik besloot om eerst de tijd te nemen om te kijken wat er allemaal al gebeurde op fietsgebied in Utrecht. Want dat was nogal veel. Ik genoot ervan om met zoveel verschillende mensen te spreken over hoe ze, op zoveel verschillende manieren met fietsen bezig zijn. Ik zei overal ja tegen, hoe meer mensen ik leerde kennen, en hoe meer mensen mij leerde kennen, hoe beter. Zo sprak ik André Pettinga die me uitgebreid rondleidde langs bijzondere fietspunten in de stad. Vol enthousiasme sprak hij over fietsenstallingen, fietspaden en fietshelmpjes. Enigszins geïntimideerd door zoveel kennis zei ik hem dat ik weinig fietsachtergrond of enige kennis van infrastructuur had. ‘Alleen maar beter’, zei hij: ‘Dan heb je een frisse blik’.

En nu, bijna een jaar nadat ik hoorde dat ik fietsburgemeester zou worden, ben ik me meer aan het focussen op mijn eigen projecten (zoals Duofietsen, die onderwerp waren van de vorige column). Twee jaar is lang, maar ook erg kort als je écht impact wil hebben. Een fietsburgemeester heeft in mijn ogen drie functies: een ceremoniële, verbindende en aanjagende. Hoe ik die rollen invul, is stof voor een volgende column.