De fietsstad maken we samen

Mijn ambsperiode als fietsburgemeester is afgelopen. Wat een rit is het geweest. Mijn eerste optreden bij de UBC-bijeenkomst in de Prodentfabriek in Amersfoort lijkt zo lang geleden. Om te reflecteren op mijn ambtstermijn besloot ik de week voor World Bicycle Day (3 juni) op de fiets door Nederland te trekken. Dit is mijn laatste column voor UBC als fietsburgemeester van Utrecht. Daarom deel ik graag de inzichten die ik tijdens mijn ambtstermijn én mijn tocht door Nederland opdeed.

Inschattingsfoutje

Op de derde dag van mijn fietsvakantie had ik een kleine inschattingsfout gemaakt. Mijn fietscomputer had aangegeven dat er 100 kilometer op het programma stond. Net voor de start van de etappe, bleken dat er echter 230 te zijn. Het verschil tussen hemelsbreed en de toeristische Saksenroute (van Lauwersoog naar Enschede) die ik wilde doen. Ik twijfelde of ik zou afsnijden, mijn reisbestemming zou aanpassen, of gewoon zou kijken hoever ik kwam. Uiteraard ging ik voor de laatste optie (zie mijn hele rit hier).

Rustenpunten en vrienden op de fiets

De volgende dag werd ik niet heel fris wakker, maar ik had de etappe gehaald. Ik was om 23:00 uur aangekomen bij mijn 'Vrienden op de fiets.' Een ouder stel in Overdinkel, gezellige tukkers. ‘Vrienden op de fiets’ was dé ontdekking van deze vakantie. Mensen die hun huis openstellen voor fietsers en ook nog een ontbijtje verzorgen voor een prikkie. Even gezellig als praktisch!

Het tweede concept dat mij vrolijk stemde, waren de 'Rustpunten.' Voor wie ze niet kent; Rustpunten zijn laagdrempelige voorzieningen waar je even kunt uitrusten met selfservice. De meeste rustpunten hebben een uitgebreid assortiment aan koek en zopie en een QR-code voor de betaling. Het concept draait op eerlijkheid en vertrouwen. Hierbij een hele warme aanbeveling voor Vrienden op de fiets en Rustpunten.

“Mein auserband ist kaputt”

Een minder warm pleidooi voor lekke banden. Ik had gevraagd of Belle de Gast, voormalig profwielrenster en mijn opvolgster, de route van Overdinkel naar Arnhem wilde maken. Ze had er wat gravelstukjes tussen gedaan die wat heftiger waren dan mijn dunne bandjes aankonden. Belle had me vanuit Twente naar Duitsland geleid, maar al na 5 km in het autoland sloeg het noodlot toe; een dreigende klapband. Daar stond ik dan, met een pijnlijke kont van de 230 kilometer van de dag ervoor en nog 125 kilometer voor de boeg. Ik besloot richting de dichtstbijzijnde fietsenwinkel te lopen.

In gebrekkig Duits probeerde ik uit te leggen dat mijn band op het punt van ontploffen stond: ‘Mein auserband ist kaputt’. Of ze een buitenband hadden. Nee, dat hadden ze niet. “Er werd weinig sportief gefietst”, legde een onvriendelijke man me uit, “probeer het maar ergens anders”. 2 Kilometer verderop was nog een fietsenwinkel, maar over wandelen op mijn fietsschoenen ben ik niet enthousiast. Ik vroeg hem of hij niet even kon bellen naar de andere winkel om te vragen of ze een bandje hadden. “Nein, het zou echt raar zijn om een concurrent te bellen”. Dus ik ging weer op pad, met de fiets aan de hand.

Fietshelden werken samen

Hoe anders is dat in ons fijne stadsie! Neem nou bijvoorbeeld de uitreiking van de fietsheld van juni. Decathlon had een fietsheld gedefinieerd als ‘iemand die sportief fietsen mogelijk maakt’. Tiny en Rinus van CycleWorks werden genomineerd. Een andere fietsenwinkel in Utrecht op ongeveer 500 meter afstand zou je als een concurrent kunnen zien. Maar Toine van Decathlon was enthousiast over de nominatie. Hij sprong in de bakfiets van de Fietskoerier Utrecht en overhandigde een fietslintje en een uitgebreide goodybag aan Tiny en Rinus. Het bleek dat Decathlon weleens wielrenners met complexe fietsmankementen doorstuurde naar CycleWorks en omgekeerd. Er was dus al samenwerking voordat ze elkaar ooit hadden gesproken!

Samen maken we de beste fietsstad van de wereld

Het contrast maakte me trots op Utrecht, de lieve fietsstad. In plaats van concurrenten zijn we hier allemaal onderdeel van de Utrechtse fietscultuur. Samen maken we van Utrecht de beste fietsstad van de wereld. Dat is waar de Utrecht Bike Community voor staat. Ik ben dan ook heel dankbaar dat ik twee jaar onderdeel van UBC kon zijn en heb mogen bijdragen aan het fietsen in de stad. En jullie zijn nog niet van me af.

Alles valt op zijn plaats

Op 29 juni (helaas tegelijk met de UBC-bijeenkomst in Move Amsterdam) droeg burgemeester Dijksma de fietsambtsketen over aan Belle de Gast. In de volgende column zal ik samen met haar terugkijken op mijn ambtstermijn en vooruitkijken op haar periode als fietsburgemeester. Ik ben ontzettend blij dat ik in Belle een opvolger heb gevonden. Soms heb je het geluk dat alles op zijn plaats valt. Net als toen ik, na een zoektocht van een uur, bij de allerlaatste fietsenmaker van het dorp toch nog een passende buitenband vond.